ایده ترکیب فولاد و بتن به اواسط قرن ۱۹ و پیدایش بتن مسلح بر می‌گردد. افزودن آرماتور فولادی به بتن به‌منظور بهبود رفتار مقطع بتنی در برابر نیرو‌های کششی و لنگر خمشی صورت گرفت. اما روند گسترش مقاطع مرکب امروزی از مقاطع فولادی آغاز شد. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، بیشتر ساختمان‌ها با مصالح فولادی ساخته می‌شدند. مقاطع ستون‌های فولادی نسبت به بتنی کوچکتر هستند و امکان اجرای دهانه‌های بلندتری را نیز فراهم می‌کنند، در نتیجه از لحاظ معماری انتخاب مناسبی هستند و فضای مفید بیشتری در اختیار کارفرما قرار می‌دهند. اما وقوع چند آتش‌سوزی در این سازه‌ها باعث خرابی‌های گسترده شد و مهندسان باید برای این مشکل چاره‌ای در نظر می‌گرفتند. یکی از راه‌حل‌ها، پوشاندن ستون فولادی یا پرکردن آن‌ها با استفاده از بتن بود. در نتیجه اولین ستون‌های مرکب این‌گونه ایجاد شدند و رفته رفته اثر بتن بر رفتار این ستون‌ها بیشتر آشکار شد. اگرچه اولین موارد کاربرد ستون‌های CFT در ساخت پایه‌های پل در بریتانیا بوده است (1870-1880)، اما اولین بررسی مطالعاتی آن‌ها توسط مهندس آمریکایی John Stephen Sewell در سال 1902 انجام شده است. Swell به‌منظور افزایش مقاومت ستون‌های فولادی دایروی در برابر خوردگی، آن‌ها را با بتن پر کرد و به دنبال آن متوجه افزایش سختی و مقاومت ستون‌ها شد. او از این ستون‌ها در یک سیستم جرثقیل نیز استفاده کرد و علی‌رغم تکان‌ها و لرزش‌های شدید، سختی و پایداری خوبی را در این ستون‌ها مشاهده کرد. در قدم‌های بعدی افراد دیگری مانند Gessner (1908)، Swain و Holmes (1915)، Kloppel (1957) و ... روی ستون‌های دایروی پرشده با بتن مطالعاتی انجام دادند.

در شکل زیر نمونه‌ای از جزئیات‌بندی اتصالات در این نوع ستون‌ها توسط John Lally (1922) ارائه شده است. البته برخی محققان استفاده از ستون‌های فولادی دایروی پرشده با بتن را مناسب نمی‌دانستند، زیرا آن‌ها بر اثر محصورکنندگی مقطع فولادی برای بتن تأکید بیشتری داشتند و معتقد بودند که می‌توان با به‌کارگیری دورپیچ‌ها این اثر را با هزینه کمتر برای بتن به وجود آورد، به همین دلیل، در اوایل توسعه این ستون‌ها، استفاده از آن‌ها در کشورهای اروپایی چندان گسترش نیافت. پیشرفت در شناخت رفتار این ستون‌ها توسط محققان و پیدایش بندهای آیین‌نامه‌ای و همچنین ظهور تکنولوژی‌های جدید ساخت مقاطع با اشکال و اندازه‌های مختلف، باعث گسترش استفاده از ستون‌های پرشده با بتن شد. در این بین تولید مقاطع فولادی سازه‌ای توخالی (Hollow Structural Section) اثر چشمگیری در توسعه ستون‌های CFT داشت. در ابتدا، مقاطع HSS بدون درز دایروی توسط برادران Mannesmann در سال 1866 و مقاطع مستطیلی و مربعی در سال 1959 توسط Stewarts و Loyds تولید شدند.

بعد از Burr محققانی مثل Arthur N. Talbot and Arthur R. Lord (۱۹۱۲-آمریکا)، K. Memmler، G.Bierett و G. Gruning (۱۹۳۲-آلمان)، K. Kloppel (۱۹۳۵-آلمان) در رابطه با این ستون‌ها مطالعاتی داشتند.